عسل را معمولاً به چند طریق تقسیمبندی میکنند:
- یکی براساس منبع اصلی گیاهی که عسل از شهد آن ساخته شدهاست. مانند عسل گز، عسل آویشن، عسل گون، عسل بهار نارنج ،عسل سدر ،وغیره؛ ولی به علت متنوع بودن گیاهان منطقه استقرار کندوها، عسلهای به دست آمده کمتر تکگلی بوده و بیشتر از چندین گیاه تولید میشوند. اگر اصطلاحاً میگویند عسل گز یا عسل آویشن، احتمالاً منظور این است که بیشترین شهد از نباتات گز و آویشن وارد عسل شدهاست. دکتر هریک در سال ۱۹۴۸ از طرف مؤسسه فائو (F.A.O) اعلام نمود که نمیتوان عسل را بر اساس نام گیاه نامگذاری نمود، مگر در جایی که پوشش گیاهی منطقه منحصر به یک گیاه یا تکگلی باشد.»[نیازمند منبع]
- بر اساس نام منطقه استقرار کندوهاست. مانند عسل زنجان، عسل قوچان عسل دلفان، عسل گلپایگان، عسل خانکندی عسل سبلان عسل اردبیل عسل فیروزکوه، عسل خوانسار، عسل نجف آباد (اصفهان)، عسل گرمابدر، عسل پلور (دماوند)، عسل تهران، عسل وحشی جنوب ،عسل خشک (خشکو) ،عسل سهند، عسل رابر،عسل فارس و عسل منطقه زیوه تیل در شمال غربی شهرستان شبستر. برای هریک از این مناطق تقسیمبندی دیگری نیز اضافه میکنند. مثلاً میگویند عسل بهاره تهران» و عسل پائیزه تهران» منظور از عسل بهاره عسلی است که اکثراً از نباتات بهاره و شهد درختان میوه حاصل شده و تا شکفتن گلهای درختان اقاقیا ادامه دارد. عسل پائیزه عسلی ست که از نباتات تابستانی و پائیزه که معمولاً بعد از اقاقیا رشد میکنند، تولید میگردد.
درباره این سایت